47.

وقتی کمت می آورم ، داد دلم می رود به هوا که "آآآآی" ، و آی که اگر می شنیدی داد دلم را، - به یقینم که - تکان نمی خوردی تا صبح از کنار بسترم ، که مبادا دریابد دلم لحظه ای را بی تو

.

.

.

لحظه های نبوده ات را نمی شمارم که شرمنده ات نکنند ، تو فقط بیا تا حنجره ی دلم ترک بر نداشته

.