من فکر می کنم این خود هر آدم ِ که احساس خوشبختی و بدبختی رو برای خودش به وجود میاره.ربطی هم به امکانات و آزادی و این چیزا نداره... اصلن اگه این طوری نباشه ، خیلی نا عادلانه میشه ، چون همه ی آدمای دنیا رفاه و آزادی کافی برای اینکه خوشبخت خونده بشن رو ندارن ، نمی شه که این همه آدم به ظاهر بدبخت لذت خوشبختی رو نچشن که...البته نه اینکه بی ربط باشه و شکی هم نیست که رفاه و آسایش تاثیر گذارن ولی اینکه بگیم ما بدبختیم چون پول نداریم ، ما بدبختیم چون آزاد نیستیم به هر کاری ، ما بد بختیم چون تو این مملکت زندگی می کنیم ، ما بدبختیم چون یه احمدی نژادی رییس جمهورمونه... به نظرم خیلی حرف چرتیه..همه ی آدما می تونن احساس خوشبختی کنن ، جدا از مسائلی که به عنوان خوشبختی تعریف میشن...

همین جوری یهویی یاد بلست یه یارویی افتادم توی سیصد و شصتش که نوشته بود "از ایران متنفرم "...با خودم گفتم آخه چرا ؟ بعد دیدم واقعن این آدم احساس بد بختی می کنه که این حرفو زده و دلم سوخت براش که نمی تونه از خوشبختی ظاهریش لذت ببره...

من نمی دونم این آدما چه مرگشونه ولی..

من خوشبختم و راز خوشبختی من "رهایی " ِ...

من روزی خوشبخت نیستم که جسم و روحم سالم نباشن..که نتونم بخندم..نتونم دوست داشته باشم ، نتونم محبت کنم
روزی که حسادت بهم اجازه شاد بودن رو نده

.


همین جوری گفتم یه وری بزنم دور هم باشیم

:دی



.'