هي مي نويسم وپاك مي كنم، مي نويسم، پاك مي كنم! دقيقن نمي دونم چم شده، مي دونم كه يه افسردگي خيلي خيلي خيلي خفيفه، كه حتي شايد اين هم نباشه،

يه حالتيه كه توش همه چيز سطحيه، خنده هام، گوش دادن هام، خوندن ها، فهميدن ها... با نگاه هاي گنگ و مبهم ماهي وار، ناخود آگاه خيره مي شم به هيچ جا و آدمي اگر باشه اونجا بيچاره وا مي مونه كي "چيه؟چي شد؟"

خب در واقع چيزي نشده!

اسمشو مي ذارم گيجي ماهيانه و اون حالتيه كه درش يه ماهي گم شده، يا به يه گره برخورده، يا اينكه هيچ دركي از محيطش و موقعيتش نداره! يا يه همچين چيزي

علاجش هم يه تنهايي و تفكر عميقه، يا يه هم صحبتي مفصل...

همين

چيزي كه مسلمه بازگشت سريعه، همين فردا صبح شايد

.'