ایمیل هام رو همیشه لیبل می زدم از اول، یعنی من همیشه همه ی زندگیم رو لیبل می زنم، چون بی نظمی دیوانه م می کنه، همیشه همه چیز باید نظم خوبی داشته باشه، نظمی که لزومی نداره به چشم بیاد، فقط باید من ببینم اش و حس کنم همه چیز تحت کنترلمه، کنترل هم که نه، تحت نظر شاید بهتر باشه. اصلن هر چی

از قبل تر اش اگه بخوام بگم باید بگم این ایمیل ام تو روز های گند پشت کنکور ساختم که اصلن حال و حوصله ی درس خوندن نداشتم... صبح ها 9 و 10 این ها بیدار می شدم و میرفتم توی اورکات. این ایمیل رو ساختم که باهاش یه پروفایل دیگه داشته باشم.. برای رهایی از شر مزاحم ها و یه سری بچه بازی دیگه... مهم هم نیست ... بعد تر هم این وبلاگ رو باهاش درست کردم که وقتی با اون یکی ایمیلم برای کسی کامنت می ذارم، از توش وبلاگم دیده نشه.  تک و توک تو کارهای جی میل لازم ازش استفاده می کردم، و برای یه سری ایمیل خصوصی . جمع و جور تر و خلوت تر از همه ی ای میل هام بود. گودر هم که اومد، اون اول اومدم امتحانی ببینم چیه، با همین رفتم توش دیدم جلوی نسیم نوشته 2، جلوی آث هم نوشته 8! بعد دیگه همونجا موندگار شدم

اون روز مغزم یه کار تکراری احمقانه طلب کرد ازم و من برداشتم همه ی اینباکسم رو که همه ش هم لیبل خورده بود جدا جدا کردم و گذاشتم توی فولدر های خودشون

الان که این کار تموم شده و اینباکسم خالیه خالیه می فهمم که چقدر احمقانه بوده کارم واقعن و دلم می خود بر گردم سر جای اولم، اما کار سختیه و مغزم اصلن حوصله ی انجام دادن کار های سخت رو نداره.

بگذریم...می خواستم بگم جلو تر که می رفتم هی، قدیم تر...هی لیبل ها کم می شدن... طوری که رسیدم به صفحه ای که دو تا لیبل بیشتر نداشت، نارنجی و زرد که اولی نسیم  بود و دومی یه چیز دیگه مربوط به نسیم

بعد های هی رنگ ها اضافه شدن، سورمه ای و یه سورمه ای دیگه و زرشکی و آبی کمرنگ و سبز و بنفش و آبی و صورتی کم رنگ و خاکستری و سبز کمرنگ و سبز پررنگ و یه قرمز خیلی خوشرنگ که هنوز تکلیفش مشخص نیست چی می شه...

همین دیگه، دلم فقط وراجی می خواست

با تشکر

.'