دلش را كه جرات نداشت ببازد

حالا پاك خودش را باخته است

بايد ببيني اش

شبیه ریشوی ژنده پوشی شده است

در جزایر کارتون ها

با دستی سایبان چشم

زیر تک درخت جزیره،

اما جان به جانش کنی

انکار می کند انتظار تو را

عباس صفاري

.'

خشمم را مي خورم مدام

مي رود در دلم يكراست

مي شود كينه

كينه ام روزي

از همين روز ها

...مشتي

...فريادي

...كوبنده

...برانداز

.

سحر دور هم كه باشد...نزديك مي شود

.'

بچه ها مچكريم

خيلي وقت بود كه تيم ملي براي من يه اسم خالي بود كه فقط بي تفاوت نتيجه هاشو دنبال مي كردم...اونقدر كه فكر مي كنم آخرين بار كه نشستم با دلهره و هيجان به تماشاش، به تماشاي كامل بازيش، احتمالن بازي با پرتغال بود...شايد بعد از تغييرات مديريتي، بعد از اين ها

حس تعلق بهش نداشتم، تيم من نبود...يك صدم حرص و جوش و هيجاني رو كه سر بازي هاي پرسپوليس مي خوردم و مي زدم و مي داشتم رو سر تيم ملي نمي خوردم و نمي زدم و نمي داشتم

...ديروز ولي

همين تيم ملي صعود نكرده

همين تيم ملي اي كه براي پيدا كردن يه عكس ازش بايد تمام سوراخ سنبه هاي اينترنت ُ بگردم

همين تيم ملي با بازيكن هاي مچبند سبز به دست

تيم ملي وطنم

تيمي كه از ديروز هر بار اسمش مياد مو به تنم سيخ مي شه

.'

ساعت 3 بامداد

24 خرداد هشتاد و هشت

اينجا تهران

شهرك غرب

هنوز از بيرون صداي بوق و سوت و اعتراض مياد

به طور مداوم از ساعت 12:30

خوابم گرفته ديگه

مي رم مسواك بزنم

از در دستشويي كه ميام بيرون صداي گلوله مياد و موتور

مي دوم پشت پنجره به خيال اينكه باز اين امنيتي هان!

لباس شخصي ان،يكي مسلسل به دست و بقيه با چماق و باتوم،عين مور و ملخ ريختن،با موتور و ماشين و پياده...

انگار كه چه خبره

مي زنن،مي گيرن، دنبال مي كنن مردم رو

يكي از همسايه ها از بالا يه چيزي مي گه...فحشي شايد

يكيشون رو بهش با داد و خشم ميگه"برو تو"

جمعيت اصلي يك ساعت پيش حركت كرده بودن سمت ميدون شهرك و اينجا،توي اين خيابون درجه دو جمعيت خيلي كم بود،كمتر از 50 نفر

كسي نمونده ديگه،

از بالاي خيابون دو تا از لباس شخصي ها يه پسر جوون رو گرفتن و با هول دارن ميارنش پايين و به زور سوار موتور مي كنن و مي برنش

يكي شون كه پياده ست اطرافو نگاه مي كنه،كسي نيست!سوار ماشين مي شه و مي رن

.

همه جا ساكته و صداي جارو مياد

خوابم پريده

.

دارم به هزينه هايي كه بايد بديم فكر مي كنم... تلخه، ولي بي هزينه ممكن نيست، دلم مي گيره

.'

در آرمانشهر من آدم بي سواد حق راي ندارد

سواد يعني اينترنت،روزنامه

يعني قدرت تشخيص دروغگوبودن وعوام فريب بودن ونقش بازي كردن وبي همه چيز بودن احمدي نژاد

-واقعن نمي دونم چه فحشي بدم-

سواد يعني اعتقادات مذهبي كوركورانه نداشتن

در آرمانشهر من آدم گرسنه وجود ندارد

گرسنه يعني كسي كه با يك گوني سيب زميني و پنجاه هزار تومن پول سير كه مي شود هيچ،راي هم مي دهد به احمدي نژاد،دعا هم مي كند به جانش!

.

خيلي چيزها به آرمانشهرم اضافه مي كنم،شايد هم كم كنم ازش،اما فعلن خشمگينم از اين ملت و واقعن نمي فهمم چي مي گم!

.'