مدت ها بود جمله ای اینطوری منو نگرفته بود. حالا دو شب و دو روزه که توی خواب و بیداری دارم بهش فکر می کنم, یعنی فقط به اون فکر می کنم و نه به هیچ چیز دیگه ای, به اون جمله انتقامی!
انتقامی واقعن! هزار جور دلیل و توجیه منطقی و واقعی در ذهنم براش دارم ها, عقلن رد می شه اما چیز های دیگری هست این وسط, آدم ها بعضی وقت ها به یک جمله بندند, تو بگو یک تار مو.
هر ایمان سست شده ای بند یک جمله ست انگار. خود ایمان هم زیاد مهم نیست, مهم قبل و بعد از اون جمله ست, مهم اون لحظه ای ه که تو مجبور می شی سرت رو از زیر برف دربیاری بیرون و فکر کنی و دوباره ایمان بیاری.. یا کافر شی.
اینکه چیزی که با چنگ و دندون حفظش کردی و هزار بدبختی کشیدی و جیک ات در نیومده با یه اشاره انگشت یه بچه ی شیطون بیافته و بشکنه - یاد یک صحنه ای از تام و جری افتادید؟ خب بیافتید لطفن, دقیقن همان منظورم بود - و حالا باید یک فکری براش بکنی.

تازه از من بپرسی می گم این ها هم شاید زیاد مهم نباشند, مهم اینه که چیزهایی هست که می دانی و فقط هم خودم می دانی و دقیقن هم از همون هاست که داغانی.

پایان پیام

.'