یه کمی چرت و پرت بگم اینجا... چه عیبی داره؟
بعضی از کامنت ها به خود سانسوری ام دامن می زنن, بعدش هی دلم می خواد یه چیزی بگم و هی نمی گم... ولم کن خب.
جیمیل گوشیم رو دیشب آپدیت کردم, یا شاید هم پرشب, امروز دیدم هیچ ایمیلی چرا نمیاد برام؟ رفتم چک کردم دیدم نه تا ایمیل دارم! حالا گیرم که شش تاش تبلیغ و دعوت و اسپم بود و دو تاش از این کامنتهایی که بعد از کامنت آدم می ذارن... رفتم آپدیتش رو آن اینستال کردم, کل جیمیلم پرید و باید از اول سینک می شد و سرعت اینترنت ایرانسل جواب نمی داد.
بهش گفتم رمز وایرلس رو بده اینو درست کنم, نداد. اعصابم رو با بی منطقی و کله شقی ش خرد می کنه. زورم بهش نمی رسه, واقعن گاوه! گاو و نفهم. می گه مال خودمه, سال هاست که می گه مال خودمه و من هر چیزی که بهش می دم نمی دونم کجا می ره که حسابمون صاف نمی شه... همه چیز اون طوری که به نفعشه یادش می مونه... مثلن بهش میگی برام شارژ دوهزار تومنی بخر سر راه و تا میاد خونه پولش رو میدی, قسمت اولش یادش می مونه و قسمت دوم نه و تا سه چهار بار بهش دوهزار تومنش رو ندی, هی می ذاره به حسابت
.

از وقتی زنگ زده و گفته اکسپت شده اشکم دم مشکمه, از تکون خوردن برگ درخت ها هم گریم می گیره وقتی بهش فکر می کنم. راهش اینه که بهش فکر نکنم, اما امروز مچ خودم رو در حالی گرفتم که به جای تولدش داشتم برای رفتنش می نوشتم توی ذهنم و این یعنی تسلیم مطلق, یعنی ناامیدی, یعنی اطمینان از اینکه این فصل از قصه مون تموم می شه و نا امیدی و ترس از نامعلومی فصل بعدی
.
نصف بیشتر این حرف توی ذهن خودمه ها, اما می تونم الان بگم که دو تا پاراگراف قبلی یه وجه مشترک دارن و از دعواهای خواهر برادری بگم و از دوست داشتنی که دعواها و اذیت هاش طعمش رو هیجانی و غیر منظره می کنه, اصلن حسش نیست ولی که فکر کنم و بنویسمش
.
باید حدس می زدم حالم برای یک ساعت پیاده روی زیر بارون سرد تند سنگی مساعد نیست و یک تاکسی می گرفتم و مستقیم می اومدم خونه و بعد از یک ساعت یخ زده و خیس و خسته و بی حوصله نمی رسیدم خونه که تا شب هم همونجوری بمونم... دلیلش احتمالن این بود که نه چیزی همراهم بود که آهنگ گوش بدم و نه چیزی و کسی توی سرم که فکر کنم بهش... حالم حتی مساعد لذت بردن از سبزی درخت ها و مه و بارون و اینا هم نبود... فقط به خودم فحش می دادم که چه موجود بیخود به درد نخور و مزخرفی هستم و حسادت می کردم به تمام آدمهایی که با هم بودند در آن لحظه های طلایی... شاید هم نقره ای, چه می دونم...

اینم بگم دیگه... همینجوری که داشتم می رفتم چشمم خورد به یک تابلویی.. نوشته بود کافه فندق.. خودم رو رسوندم اون طرف خیابون که از جلوش رد شم.. خیلی کوچیک بود و به قول بهار اندازه یک فندق بود واقعن. درست ندیدم توش رو, در حالی که آب از نوک دماغم و نوک چتری هام داشت چکه می کرد ایستادم که دید بزنم و از ویترینش که چیزمیزای سیگار چیده بودن شروع کرده بودم که دیدم از تو یک دختری برگشت و نگاهم کرد, انقدری نگاهم کرد که بی خیال دید زدن توی کافه شدم و راه افتادم و اونم در همون لحظه دوباره با یه سرخوشی و مهربونی خوبی در حالی که داشت می گفت "آخی"- واقعن گفت ها, گفت آخی, شنیدم که گفت و فکر کردم شاید شبیه بچه های گل فروش سر چهارراه ها شده ام, یا اینکه خیلی بیچاره است قیافه ام- برگشت سمت دوستش.
چه می دونم, شاید آخی لازم بودم دیگه, البته من که ناراحت نمی شم کسی بهم بگه آخی, یکی از دوستام بود که ناراحت می شد بهش بگن آخی, یادم نمیاد کی بود.. به هر حال من ناراحت نمی شم.. نمی دونم چی گفته که... شاید گفته آخی چه تنهاست, یا آخی چه خیس شده, یا آخی چقد شبیه فلانیه, یا آخی چه طفلکیه, یا آخی دماخشو... شایدم مثلن گفته آخی! این دختره چقد بامززه ست, والا! خیلی هم خوب و واقعی، ناراحتی نداره که


.'